Dramatyczna walka o przetrwanie 15 psów na lodowych pustkowiach Antarktyki oraz ból, poczucie winy i wyrzuty sumienia pracowników stacji badawczej, którzy opuszczali ją ze świadomością pozostawienia psów przypiętych do łańcucha, aż do przybycia kolegów-zmienników, którzy ostatecznie do niej nie docierają.
Zdjęcia pełne pozornie ciepłego, pomarańczowego koloru, pięknego błękitu nieba, białych równin oraz tęczy barw zorzy polarnej są znakomitym dopełnieniem filmu, a ujęcia kamery „z lat 80-tych”, nadają całości niepowtarzalnego klimatu. Film nakręcony na północnym krańcu japońskiej wyspy Hokkaido.
Oglądając film wiedziałem na pewno, że te psy to typ szpicy i cały czas odnosiłem wrażenie, że patrzę na Akity. Jako, że nie są to raczej psy zaprzęgowe okazało się, że to Sakhalin Husky, jednak spokrewniony z Akitą. Źródła podają, że pozostało już tylko kilku hodowców tych psów w Japonii.
Ciekawostką wartą uwagi jest [-----SPOILER-----] los dwóch ocalałych psów – Jiro i Taro – pierwszy z wymienionych zmarł podczas piątej wyprawy w wieku czterech lat, natomiast drugi w wieku piętnastu lat w spokoju na wyspie Hokkaido. W Kraju Wschodzącego Słońca oba psy stały się bohaterami, którym poświęcono niejeden pomnik.
Nazwa stacji Syowa - w dosłownym tłumaczeniu – „Era Oświeconego Pokoju”.