Film bardzo mi się podobał. Pokazuje skomplikowane relacje pomiędzy marynarzami,
oficerami i mieszkańcami Tahiti, które najpierw wywołały spór, a potem doprowadziły do buntu.
Kapitan oczywiście jest surowy, narzuca wszystkim dyscyplinę i nie znosi nieposłuszeństwa.
Wszystkich to irytuje, ale na dobrą sprawę nie był to jedyny powód buntu. Zwróćmy uwagę, że
na początku podróży załoga była zmotywowana do tego stopnia, że przez 31 dni walczyła na
przylądku Horn, mimo sztormu i groźby utonięcia. Mieli odpowiednią motywację: sława
czekająca tych, którzy opływają kulę ziemską, oraz rozebrane panienki u celu podróży. Kapitan
nie jest osobą, która nie potrafi przyznać się do błędu (scena z podnoszeniem i opuszczeniem
żagli), czy też nie dbającą o swoich ludzi (rezygnowanie ze swoich racji żywnościowych na rzecz
innych). Wszystko zmienia się po wizycie na wyspie. Marynarze zakochują się w tamtejszych
kobietach, poznają smak wolności i nagle dyscyplina kapitana staje się nie do przyjęcia. Po
odpłynięciu Fletcher nie potrafi już myśleć o niczym innym, tylko o dziewczynie w ciąży, którą
zostawił. Czuje wielką miłość, której nie znał wcześniej oraz przynależność do nowego
miejsca. Czuje się upokorzony wrzaskiem kapitana. W ślad za nim idą pozostali. Kapitan
sądzi, że dyscypliną wyleczy Fletchera z tych "głupstw", jest zimny, nie potrafi rozmawiać o
uczuciach, nie potrafi mu pomóc, bo widzi świat w kategoriach obowiązków i posłuszeństwa.
Czarę goryczy przelewa pomysł powtórnej próby opłynięcia Horn. Być może w normalnych
warunkach załoga podjęłaby wyzwanie, ale nie przy tak niskiej motywacji. A motywację tę
zrujnował Fletcher. Nie miał on nawet szczególnego pomysłu na to, co robić dalej. Prawie sam
potem padł ofiarą buntu. Film na końcu wspomina, że po 18 latach odkryto wyspę, na której
wylądowali i znaleźli tylko jednego buntownika (plus kobiety i dzieci). Wg Wikipedii reszta
zginęła w wyniku wzajemnych morderstw, samobójstw i nadużywania alkoholu.

Na koniec dodam, że ostatnia scena z ogłoszeniem wyroku sądu jest wg mnie znamienna.
Kapitan zostaje uznany za bohatera, a Fletcher za zdrajcę. Nie mógł zapaść inny wyrok.
Chciałoby się krzyknąć: hej, to nie tak! Nie tak, że Bligh jest biały, a Fletcher czarny! Sąd jednak
wykonał swój obowiązek bezwzględnie. W przeciwnym wypadku jaki byłby to przykład dla
innych? Czy od teraz, jak jakiś oficer pozna dziewczynę na lądzie, to może zapomnieć o swoich
obowiązkach? Czy dyscyplina kapitana Bligha nie mieściła się w ramach zwykłej wojskowej
surowizny? Na pewno wielokrotne szorowanie pokładu i kneblowanie pyskaczy nie było czymś,
czego ten świat nie widział. Poza tym wiele z tych kar można było uniknąć, gdyby Fletcher
potrafił stanąć po stronie kapitana. Jego serce pozostało jednak na wyspie.